Eens in de maand komt in de Dickens Room van ‘t Clockhuys een schrijfgroep bijeen. Hieronder een verhaal van één van de deelnemers.
Niet mooi, maar ijzersterk!
Hilly puft even uit van de fietstocht. Ze staat er echt, in de sportzaal. En al voor de tweede keer. Om haar heen wat door de jaren licht beschadigde maar vrolijke dames, ook zestig plus. Net als zij in leggings, vrolijk gekleurde shirts en op sportschoenen. Ze staan te wachten, zij-aan-zij. Vóór hen staat ene Kim, de gespierde jonge vrouw die hen zometeen aan het werk zal zetten. Op de achterkant van haar stoere donkerblauwe hemd staat met grote letters ‘TRAINER’. Nu rommelt ze nog even met de muziek, zoekt het eerste nummer en zet het dan alvast zacht aan. Hilly herkent de melodie al een klein beetje. Het zijn allemaal Latijns-Amerikaanse songs, merengue, salsa, dat soort dingen. Zumba heet dit, een soort groepsdans, met pasjes en allerlei bewegingen. Opletten geblazen. Tenminste wél voor haar, ze mist die vanzelfsprekende swing. Voelt zich een stijve hark. Maar lacht en geniet desondanks.
Die Kim is een geoliede machine, een jaar of dertig en zo soepel als een aal. Voordat ze er echt induiken, doet ze alle stappen voor. Voor Hilly gaat het wat snel, maar alàs. Ze ziet wel wat lukt. De muziek wordt nu echt opgestart en olé, daar gaan ze! ‘Gasolina!’ klinkt keihard uit de boxen, pompende klanken van ene Daddy Yankee. Het is betoverend om naar Kim te kijken. Hoe haar bewegingen moeiteloos in elkaar overglijden. Je doet mee, je glijdt mee in de stroom, hoe dan ook. Kim’s energie wordt vuriger dan die van alle dames bij elkaar. Heupen draaien, stappen, sprongen, schudden met de benen, strekken en draaien met de armen… Zo aangezet blijft de groep opgewekt doorgaan, ondanks soms wat onzekerheid, gestuntel en gehijg. Er wordt spontaan met de muziek meegeklapt en als er even een momentje is voor een slokje water, glimlachen de vrouwen naar elkaar.
Hilly ziet in gedachten de vertrouwde fabriek van Klokinga weer voor zich, waar ze jaren werkte… al die kloppende bewegingen. De machinerieën die op gang komen, bonkende geluiden, gedreun, gepiep, gezoef. Een schitterend proces, het één volgt logisch, kloppend, haast harmonieus op het andere. Werklui in groene overalls zorgen voor de constante aanvoer en houden de vloeiende lijnen in de gaten. Het loopt gesmeerd. Wat was ze trots daar tot haar pensioen deel van uit te maken.
‘Vaya, vaya, vaya, con migo’ hoort ze luid door de zaal. Een nummer met een opzwepend ritme en allemaal handgebaren, die kent ze wel een beetje. Ze grinnikt. Het roept haar terug naar het hier en nu. Haar heupen zwaaien al mee, als vanzelf, gelokt door de allesoverheersende dreun. Kijk die trainer van ze toch! Het klopt allemaal. En hoe sneller ze gaat, hoe vrolijker ze wordt. Nu roept ze zelfs uit “Héy!, Héy! Héy!” Er waait een geest door de zaal, lijkt het wel, die vertelt: “Dit kan allemaal met je lichaam!”
Wauw. Morgen spierpijn? Geen probleem voor Hilly. Ze leeft nu en gaat ervoor.
En als ze klaar zijn, puft en zweet Kim ook, net als zij allemaal. Ze is geen superster. Gelukkig.
Een uurtje later klettert het water over Hilly’s lijf, heerlijk even het luie zweet eraf douchen. Ze voelt haar verhitte wangen. Dit is weer zo’n moment dat ze zich maar al te goed realiseert dat ze niet meer de jongste is. Ze ziet haar zacht geplooide huid, rimpels, grijze haren… Hoe zei haar vader dat ook weer, vroeger? “Niet mooi maar ijzersterk!”
Het swingen op die heerlijke muziek heeft haar goed gedaan, ze voelt zich sterk. IJzersterk, zelfs!
Jean Wartena Reacties kunt u sturen naar jeanschrijft@gmail.com