Holm
Haar zoon was gerustgesteld. Hij zwaaide nog even en sloot de deur achter zich. De onbekende omgevingsgeluiden verstomden.
Heleen Wevers zat op de rand van haar nieuwe, verstelbare bed en keek kalm om zich heen. Haar gerimpelde handen warmde ze aan het kopje thee dat zoon Sjoerd haar voor zijn vertrek had aangereikt. Hij deed er altijd teveel melk in, een klein drupje was voldoende, maar ach, het was lief bedoeld. “Holm betekent veilige plaats of toevluchtsoord, Mam,” had hij gezegd. “Je zal het hier goed hebben. Veiliger dan in je eentje thuis!” echode het nog na. Ze voelde het nog niet.
Het was een lichte, ruime kamer. Haar eigen meubels waren hier opnieuw gerangschikt en tot leven gekomen. Eigenlijk best sfeervol. Donderdag zou er ene Hans, de technische man van het huis, komen om de schilderijen op te hangen. Dat mocht je niet zelf doen. Maar ze had met Sjoerd al wel besproken wat waar zou komen. Boven haar secretaire wilde ze de grote groepsfoto van de familie hebben. En op de eikenhouten ladekast zou ze de lijsten met olijke foto’s van de drie kinderen van Sjoerd en Lisa neerzetten. Die verwarmden haar hart. Dat zou nu goed van pas komen.
Ze stond voorzichtig op, het lege kopje schuddelde rinkelend, maar viel gelukkig niet. Staand bij het raam nam ze de omgeving in zich op. Gelukkig veel groen. Gras, jonge boompjes, maar gelukkig ook stevige oude eiken. Ze herkende zonder bril gulle rododendronstruiken met knalroze bloemen.
Er liep een kleurige struise vrouw op het pad, licht steunend op een rollator. Die stond nu stil en tuurde naar het gebouw, juist haar kant op. “Heremetijd, dat is Charlotte, van ons koor!” Terwijl ze zich vasthield aan het raamkozijn begon ze enthousiast te zwaaien, en, ja hoor, Charlotte zwaaide terug, haar bekende gele baret vloog heen en weer in haar hand. Wat een toeval! Wat een genoegen! Ach ja, natuurlijk, ze had een tijdje terug ook wel gehoord van de verhuizing van haar mede-sopraan naar Westerholm! Destijds was ze ervan geschrokken. Was dit het begin van het einde? Maar nu daalde er onverwacht een grote rust in haar neer. Het was goed zo. Ze zou er wat van maken. Samen met anderen. Kalm opende ze haar voordeur en liep de gang in. Daar ergens aan het eind hoorde ze iemand piano spelen. Ze ging eens even kijken.
Jean Wartena