AANMELDEN

Pianist Vital Stahievitch(Minsk, Republiek Belarus) speelt repertoire van oudere muziek tot hedendaagse werken, maar zijn voorkeur ligt bij componisten als Chopin, Rachmaninov, Schubert en Prokofjev. Hij won prijzen op diverse internationale competities en heeft twee cd’s opgenomen, een met werken van Schubert en een met muziek van Prokofjev. Hij studeerde in de Republiek Belarus en behaalde in 2007 zijn masterdiploma aan het Conservatorium van Amsterdam bij Håkon Austbø.  Sindsdien treedt hij op over de hele wereld en neemt hij deel aan internationale festivals en masterclasses. Sinds 2013 is hij als correpetitor  verbonden aan het Conservatorium.

Hanneke Rouw is op achtjarige leeftijd begonnen met cello spelen. Op haar zestiende speelde ze solo met het Jeugd Strijk Orkest Constantijn (nu het Britten). Hanneke heeft gestudeerd bij Martijn Vink aan de Luca School of Arts in Leuven. Hanneke speelt op een Duitse cello (begin 20e eeuw). Dit is mogelijk gemaakt door het Prins Bernhard Cultuurfonds en de Stichting Eigen Muziekinstrument.

Vorig seizoen heeft Hanneke met veel plezier en enthousiasme door Nederland getourd met de zes cello suites van Bach en de cello sonates van Beethoven. Vanwege het succes van deze tournee gaat Hanneke Rouw komend seizoen nogmaals touren door Nederland, Groot-Britannië, Italië en Duitsland.

PROGRAMMA

met toelichting door de musici

Brahms - Cello Sonata No.1 in e mineur, Op. 38 (1865)

- Allegro non troppo

- Allegretto quasi menuetto & Trio

- Allegro

Rachmaninov - Sonate voor cello en piano opus 19 in g mineur (1901)

- Lento – allegro moderato

- Allegro scherzando

- Andante

- Allegro mosso

Sergej Rachmaninov 

De Sonate voor cello en piano uit 1901 wordt wel beschouwd als een van de belangrijkste cellowerken van de 20e eeuw. Het is Rachmaninovs laatste kamermuziekstuk.

De cellosonate behoort tot de eerste composities die ontstonden na een depressieve en non-productieve periode in Rachmaninovs leven, die een gevolg was van de vernietigende kritiek op zijn eerste symfonie. In 1900, onder meer door de verdiensten van Nikolaj Dahl, bij wie Rachmaninov een hypnosebehandeling onderging, had Rachmaninov voldoende zelfvertrouwen herwonnen om zich weer aan compositie te wijden. Dit resulteerde in de cellosonate (1901). De sonate genoot veel waardering, maar werd enigszins door het zeer succesvolle tweede pianoconcert overschaduwd.

In de sonate verkent Rachmaninov duidelijk de mogelijkheden van de cello. Opvallend is de complexe pianopartij. In het Andanteen in de slepende passage van het Allegro scherzando is de romanticus Rachmaninov te horen. Het Allegro scherzando is daarentegen veel wilder, afgewisseld  met lieflijke delen. Het Allegro mossokan het beste als uitbundig worden omschreven, terwijl het Lento veel aan het dramatische tweede pianoconcert doet denken.

De cellosonate werd opgedragen aan zijn vriend Anatoli Brandukov, een cellistdie in 1892 de première van Rachmaninovs Trio Elégiaque nr.1had verzorgd. De première was op 2 december 1901 te Moskou, met Brandukov als cellist en Rachmaninov zelf aan de piano.

Wij hopen U allen te mogen verwelkomen, zonder corona-bepaalde restricties.

Om toch zorgvuldig te zijn hebben wij ervoor gekozen om, ipv een pauze,

na afloop een drankje en hapje aan te bieden,

zodat U vrij bent om nog even na te blijven en -praten of niet.

Dat zullen wij nu ook doen in het koor, het wat ruimere, achterste deel van de kerk.