AANMELDEN

Het nut van klein bouwen

De mens is in staat om van alles te bouwen: groot, zoals enorme gebouwen, schepen en viaducten, maar ook klein, zoals horloges en telefoons en ook heel klein, zoals geneesmiddelen en cosmetica, microchips. Daarnaast kan de mens zijn gedachten omzetten in tekst, beeldende kunst en muziek en natuurlijk in bovengenoemde creaties. Aan de mens zelf wordt tijdens zijn leven ook voortdurend gebouwd en onderhoud gepleegd. Daar hoeft hij niets anders aan te doen dan zichzelf van ‘onderhoudsmiddelen’ te voorzien. Prof. Feringa kreeg de Nobelprijs ook voor bouwen, maar dan voor ongelooflijk klein bouwen, met andere woorden nano bouwen. Als chemicus had hij geleerd om door “mengen en roeren” nieuwe stoffen te maken. Chemische stoffen (moleculen), waar wij als mens ook uit bestaan, kunnen allerlei eigenschappen hebben: ze kunnen gasvormig, vloeibaar of vast zijn, eenzelfde stof kan ook een spiegelbeeld van zichzelf hebben, kan om zijn eigen as draaien en zich (laten) verplaatsen (bijvoorbeeld in het menselijk lichaam).

Prof. Feringa en zijn team een hebben een (ingewikkeld) molecuul gebouwd, dat zich gaat voortbewegen als er licht op gestraald wordt. Met het blote oog is dat niet te zien, maar met electronische hulpmiddelen wel! Daar gaat hij ons het fijne van vertellen. Daarnaast zal hij ook iets vertellen over moleculen in ons dagelijks leven.

Het boek erover zal door Boekhandel Boomker tijdens deze avond worden verkocht.

Prof. dr. Ben L. Feringa (1951) Studeerde scheikunde aan de RUG en promoveerde in 1978 ook aan de RUG bij prof. dr. Hans Wijnberg. Van 1978 tot 1984 werkte hij bij Shell Research en keerde in 1984 terug als docent aan de RUG, waar hij in 1988 prof. Wijnberg opvolgde als hoogleraar Organische Chemie. Daarnaast bekleedde cq bekleedt hij diverse andere functies en werd in 2008 benoemd tot Akademiehoogleraar aan de KNAW. Hij ontving vele prijzen voor zijn baanbrekend onderzoek. In 2016 werd hem de Nobelprijs voor Scheikunde toegekend! Slechts drie Nederlanders gingen hem voor: Van ’t Hoff (1901 - de eerste prijs voor scheikunde!), Debije (1936) en Crutzen (1995)